I Mí Lúnasa 1998, sheas mise i dtrí theach faire anseo i mBun Cranncha, ag iarraidh ciall a dhéanamh den uafás a bhí théis titim sa mhullach ar thuismitheoirí, ar ghaolta agus ar chairde na dtriúir leaids óga a bhí ina luí, marbh, sna cónraí os mo chomhair.
Buamáil na hÓmaí a d’fhág sínte ar chlár iad. Bhí scamaill dhorcha an dóláis ar fud na háite, anseo agus trasna na teorann, mar sciobadh 29 duine ó theaghlaigh éagsúla, ón dá thaobh, an lá tubaisteach úd. Ach, ní teorainn amháin a bhí i gceist. Sciobadh daoine ón Spáinn uainn, freisin, scoláirí a tháinig anseo go Bun Cranncha, mar a rinne na céadta scoláire ón Spáinn rompu, le blianta fada; cuid acu a d'fhan i mo theach féin, dlúthchairdeas agam lena dtuismitheoirí anois.
Aréir, agus mé ag éisteacht leis an bhfíseán thuas, agus leis an méid a bhí le rá ag máthair Ronan Kerr, chuala mé láidreacht na máthar ar Lá na Máithreacha, ach d’airigh mé, arís eile, an t-uaigneas, an bhuairt, an brón, an croitheadh agus crá croí; na mothúcháin sin uilig breactha ar aghaidh Nuala Kerr, b’fhacthas dom, agus ar aghaidheanna deartháireacha and deirfiúr an fhir óig uasail, Ronan Kerr.
Arís eile, cuirim an cheist chéanna a chuir mé an lá úd a sheas mé i dtithe James, Oran agus Seán – cén fáth?
2 comments:
Ar chuala an dream mallaithe siúd a dhein an dúnmharú faoi phroiséas na síochána riamh?
Chuala, is dóigh liom, ach ní daoine síochánta iad, is léir.
Post a Comment