Fáinne Geal Am Tae

Bhí cuairteoirí linn i gCeann Scríbe. Ina gcuideachta, bhí páistí. Cheannaigh mé bairín breac. Le fáinne ann. Do na páistí, an dtuigeann sibh.

Ghearr mé an bairín le cúram. Ní raibh mé ag iarraidh go mbeadh an fáinne le feiceáil. D'éirigh liom. Ní raibh cosúlacht ar bith air go raibh aon fháinne ann, ach bhí a fhios agam go raibh. Nó bheadh clamhsán ann. Ní bheinn róshásta le lucht déanta an bhairín, an dtuigeann sibh.

Pé scéal é, shuíomar chun boird. Mise, An Garraíodóir, na páistí, a dtuismitheoirí. Thug na daoine fásta deis do na páistí slios den bhairín a ghlacadh ar dtús, ansin thógamar féin slios an duine.

'Go n-éirí go fáinne geal libh!' a bheannaigh mé. Cheap mé féin go raibh sé sin cliste, mar bheannacht. Ní lia duine ná barúil.

Thosaíomar ag ithe. Ciúnas. Tuismitheoirí ag faire ar na páistí, ar fhaitíos go dtachtadh an fáinne aon duine acu. Mar a thuigfeá.

Baineadh geit asainn, nuair a tharla sé.

'I got it!'

Thosaigh sé ag léim timpeall an urláir le ríméad.

'My first time ever!'

Ba léir go raibh díomá ar na páistí eile. Bhí trua agam dóibh. Ach ní raibh a dhath a d'fhéadfainn a dhéanamh faoi, ach a rá leis An Garraíodóir suí síos, agus ciall a bheith aige.

Tá an fáinne ar mo mhéar ó shin. Mar a thuigfeá.