Lá na nAithreacha

Mar a scríobh mé, blianta fada ó shin, nuair a bhíomar inár gcónaí béal dorais, agus lán an tí de pháistí fásta fós ina gcónaí linn, bhí sé de nós againn ár mbróga a fhágáil ag bun an staighre, díreach taobh istigh den doras tosaigh, an chuid is mó den am, ach, go háirithe, dá mbeadh duine ag teacht isteach i lár na hoíche, agus gan iad ag iarraidh a dtuismitheoirí a dhúiseacht, an dtuigeann tú. 

Nuair a bhog mé féin agus An Garraíodóir isteach sa teach nua, Ceann Scríbe, níor bhog na páistí fásta isteach linn. D'fhan siad sa seanteach. Sa teach nua seo, níl an staighre in aice leis an doras tosaigh, ach is ag bun an staighre a fhágtar na bróga, mar sin féin. Ná fiafraigh díom cén fáth, mar níl a fhios agam, ach is ann a fhágtar iad. 

Ar maidin, seo an radharc a bhí romham. 

Nuair a d'éirigh fear an tí, d'fhiafraigh mé de cá raibh an dá bhróig eile, páirtithe na beirte, thuas. 

'I couldn't find them.' an freagra a fuair mé. 

Ar chaith sé iad? Chaith, go deimhin. Is cuma. Ar aon nós, is é inniu Lá na nAithreacha, agus cé nach bhfuil m'athair féin beo, faraor, beidh mé féin agus fear na mbróg corr á cheiliúradh, le chéile. Sin é an rud is tábhachtaí. 

Cibé áit ina bhfuil sibh inniu, a aithreacha, tá súil agam go mbeidh lá iontach agaibh, agus cé go bhfuil seans ann nach mbeidh na barróga chomh coitianta i mbliana, mar gheall ar an gcoróinvíris, tá súil agam go bhfuil a fhios agaibh nach bhfuil aon fhrídín ar domhan in ann grá a mhúchadh, ná a scrios.